Τοπίο άγριο και γυμνό. Μοναδικά στολίδια οι φραγκοσυκιές, οι ξερολιθιές και τα πουρνάρια. Ήλιος που ζεματάει και καίει πάνω στον απόκρυμνο βράχο. Απάνεμοι κολπίσκοι και μανιασμένες, αφρισμένες θάλασσες. Γκρίζοι πέτρινοι πύργοι που υψώνονται παντού, ερμητικά κλεισμένοι, μαρτυρώντας τη δοκιμασμένη πολεμική ιστορία του τόπου. Η Μάνη έχει τη δική της ομορφιά. Και κάθε καλοκαίρι αυτή η ομορφιά γίνεται πραγματικά μαγική.
Η διαδρομή αρχίζει από το Γύθειο, την πόλη που μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει τη μεταβατική στάση από τον …”έξω κόσμο” στον κόσμο της Μάνης, σ΄αυτό το οδοιπορικό. Η Λακωνική πόλη είναι από τα πιο γραφικά λιμανάκια της Πελοποννήσου. Βρίσκεται χτισμένη αμφιθεατρικά σε ένα λόφο, ανάμεσα σε άλλους, κατάσπαρτους με ελιές, και απέχει περίπου 44 χλμ από τη Σπάρτη. Σήμα κατατεθέν της είναι τα υπέροχα και πάμπολλα διώροφα και τριώροφα νεοκλασσικά της, αλλά και οι …ακαταμάχητες μυρωδιές από τις ψαροταβέρνες της, που υπόσχονται τα νοστιμότερα χταποδάκια στα κάρβουνα. Επιβάλλεται λοιπόν μια στάση για ουζάκι με ψαρομεζέδες στα κάρβουνα και θέα την πανέμορφη προκυμαία του Γυθείου, που μοιάζει να βγήκε από μια άλλη, πιο όμορφη εποχή.
Καθώς πλησιάζουμε στην Αρεόπολη, το τοπίο αρχίζει να γίνεται “τυπικά μανιάτικο”. Η βλάστηση λιγοστεύει, γκρίζοι βράχοι κλείνουν μέσα τους μικρούς οικισμούς από πέτρινα σπίτια με κεραμιδένιες σκεπές και πυργίσκους. Στην Αρεόπολη μέχρι και το καμπαναριό της εκκλησίας των Αγίων Ταξιαρχών είναι σαν ένας μικρός πύργος. Στην ίδια πόλη ή στους τριγύρω οικισμους, υπάρχουν πολλοί άλλοι παλιοί πύργοι της Μάνης, αρκετοί από τους οποίους είναι αναπαλαιωμένοι και διαμορφωμένοι σε πρωτότυπους αλλά και πολύ όμορφους ξενώνες.
Το Λιμένι, λίγα χιλιόμετρα έξω από την Αρεόπολη, είναι μία από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις που επιφυλλάσσει η Μάνη στον καλοκαιρινό επισκέπτη. Είναι ένα μικροσκοπικό λιμανάκι – πραγματικός ζωγραφικός πίνακας – με λιγοστά πέτρινα σπιτάκια με χρωματιστά παράθυρα και κεραμιδένιες σκεπές, σκορπισμένα ανάμεσα στα βράχια που βρέχονται από τα γαλαζοπράσινα νερά του ομώνυμου όρμου. Αξίζει τον κόσμο να διανυκτερεύσει κανείς στο κοντινό ξενοδοχειακό συγκρότημα με τα πυργόσπιτα, που είναι χτισμένα αμφιθεατρικά στο διπλανό ύψωμα, προσφέροντας τη μοναδική θέα του μικρού χωριού. Το Λιμένι όπως και το Οίτυλο – ο γειτονικός, εξίσου όμορφος, παραδοσιακός οικισμός που έχει δημιουργηθεί στη θέση του αρχαίου Οίτυλου – φημίζονται επίσης για τις ψαροταβέρνες τους, που προσφέρουν όλων των ειδών τις θαλασσινές λιχουδιές.
Συνεχίζοντας τη διαδρομή με κατεύθυνση προς τη Βάθεια, δεν χορταίνει το μάτι να βλέπει πύργους που άλλες φορές υψώνονται μοναχικοί κι άλλες φορές είναι το επίκεντρο κάποιου μικρού οικισμού Επόμενες στάσεις είναι το χωριό Πύργος Δυρού, όπου βρίσκονται τα ονομαστά σπήλαια, από τα ωραιότερα λιμναία σπήλαια του κόσμου, και ο Γερολιμένας, ένα παραδοσιακό παραθαλάσσιο χωριό με όμορφη παραλία.
Μετά από περίπου 10 χλμ. φτάνουμε στο Πόρτο Κάγιο, τη νοτιοανατολική άκρη της χερσονήσου του Ταίναρου. Είναι μια ιδανική τοποθεσία για μπάνιο, με όμορφη παραλία που απλώνεται κάτω από τις πλαγιές του βουνού, πάνω στις οποίες σώζονται τα ερείπια του κάστρου που είχε χτίσει, κατά μία εκδοχή, ο Γουλιέλμος Βιλλαρδουίνος για να προφυλάξει την περιοχή από τις επιδρομές των πειρατών.
Λίγο πιο βόρεια και στην κορυφή του λόφου που βρίσκεται απέναντι από το Πόρτο Κάγιο έχουμε την πρώτη θέα της επιβλητικής Βάθειας που αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα παραδοσιακού οικισμού της Μάνης. Τα περισσότερα από τα σπίτια έχουν αναπαλαιωθεί και λειτουργούν σαν ξενώνες του ΕΟΤ. Η διαμονή εκεί μοιάζει, πραγματικά, σαν ένα ταξίδι στο χρόνο, μια και όλα είναι ακριβώς όπως ήταν το 18ο και 19ο αιώνα, εποχή της ακμής του οικισμού της Βάθειας .
Άλλωστε, ολόκληρη η Μάνη αποπνέει μια ατμόσφαιρα που παραπέμπει σε άλλους καιρούς κι αυτό είναι ένα από τα μυστικά της γοητείας της.