Πόσες φορές έχουμε τη δυνατότητα να επισκεφθούμε πιο πολλές από δύο περιοχές στις διακοπές μας; Δυστυχώς οι ημέρες άδειας και τα χρήματα δεν επαρκούν πάντα για να «ανοίξει το μάτι μας» κάνοντας μεγάλες βόλτες ώστε προτού προλάβουμε καν να συνηθίσουμε ένα τοπίο να έχουμε φύγει για ένα άλλο… καινούργιο. Και τελικά αυτό δεν είναι το νόημα των διακοπών: να αλλάζεις τοπία και παραστάσεις;
Το νοτιότερο σημείο της Χερσονήσου του Ταινάρου δίνει τη δυνατότητα στον επισκέπτη να αλλάξει τόσο πολλά τοπία σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα που είναι σχεδόν δύσκολο να συγκρατήσεις τις λεπτομέρειες και την ποιότητα του κάθε ξεχωριστού τόπου. Αφήνοντας πίσω τα καταπράσινα εδάφη της έξω Μάνης, από την Αρεόπολη και μετά, το τοπίο μεταλλάσσεται σε πιο άγριο και ξερό. Ξαφνικά οι γνωστοί πύργοι της περιοχής προσδίδουν μια πιο πολεμική ατμόσφαιρα και ο αέρας ακόμη γίνεται διαφορετικός.
Ίσως ο καυτός ήλιος δίνει στα βράχια αυτό το σχεδόν μεταλλικό χρώμα, πάντως η αίσθηση που σου δημιουργείται φθάνοντας στα Παγκιά είναι τουλάχιστον εξωπραγματική. Με τη συνοδεία της καταγάλανης θάλασσας φθάνει κανείς στον όρμο Μαρμάρι, στον ισθμό του Ακροταινάρου.
Η αμμουδιά της παραλίας είναι του είδους που δεν ευνοεί τα φύκια, πράγμα που ευνοεί όμως τις αμέτρητες ώρες χαλάρωσης και παιχνιδιού και μέσα στο νερό και έξω από αυτό. Συνεχίζοντας από το Μαρμάρι – και εφόσον ο στόχος είναι να μην αφήσουμε τα τοπία να μας μαγέψουν τόσο ώστε να μείνουμε – προς τα ανατολικά βρίσκουμε το Πόρτο Κάγιο.
Το κάστρο που χτίστηκε από τον Γουλιέλμο Βιλεαρδουίνο για να προστατεύει τις ακτές από τις πειρατικές επιδρομές, ερειπωμένο πια, προσφέρει έναν στόχο στο τέλος ενός πολύ ωραίου περιπάτου, όπου οι πειρατικές ιστορίες των ντόπιων σε κάνουν να γυρνάς κάθε λίγο προς τα πίσω για να είσαι σίγουρος.
Ακολουθώντας τον δρόμο προς τα ανατολικά φθάσαμε στον Λακωνικό Κόλπο. Η βλάστηση και η ατμόσφαιρα έχουν ήδη αρχίσει να ηρεμούν και το πράσινο αρχίζει πάλι να κυριαρχεί. Σε έναν μικρό όρμο πριν από την Κοκάλα βρήκαμε την ξεκούραση συνοδευμένη από καλό φαγητό και καλή κουβέντα.
Η ξεκούραση είναι απαραίτητη σε κάθε άνθρωπο, αυτό που διαφέρει κάθε φορά είναι ο τρόπος που ο καθένας από μας διαλέγει για να αναζωογονηθεί. Η Χερσόνησος του Ταινάρου πρέπει και μπορεί να απασχολήσει περισσότερους ταξιδιώτες από ό,τι δηλώνει το μικρό της έκτασής της και αυτό γιατί καταφέρνει να συνδυάσει πολυάριθμες αλλαγές τοπίου αλλά και διάθεσης.
ΣΤΕΦΑΝΙΑ ΜΙΖΑΡΑ – ΤΟ ΒΗΜΑ