Μαζί με τις πέτρες που πάνω τους έχει ξεραθεί το αλάτι της θάλασσας ή έχει στάξει το λάδι της ελιάς αποφάσισαν να ζήσουν οι Μανιάτες και το ‘χουν για καμάρι τους. Ανυπάκουοι, απότομοι στη συμπεριφορά, σκληροί στον χαρακτήρα και με βλέμμα που δεν χαρίζεται σε κανέναν, οι ιδιοκτήτες της πέτρας, άνθρωποι κι αυτοί με κουσούρια και αδυναμίες, έμαθαν στη στέρηση, στον πόνο και στον νου τους είχαν πάντα τον πόλεμο!
Μαζί θα ξεκινήσουμε για μια πολύ μικρή σε μήκος διαδρομή, όχι στη Μέσα Μάνη, αλλά στην Έξω. Στο κομμάτι εκείνο που συνδέει την «πρωτεύουσα» Αρεόπολη με την Καλαμάτα. Θα ακολουθήσουμε τον ασφάλτινο δρόμο για μερικά χιλιόμετρα, ανακαλύπτοντας τελικά πως ετούτη η διαδρομή στο σύνολό της είναι από τις πιο εντυπωσιακές στην Ελλάδα ολόκληρη!
Το Λιμένι εντυπωσιάζει με τη γραφικότητά του και τη διατήρηση των μανιάτικων χαρακτηριστικών στην αρχιτεκτονική.
Η Έξω μεριά της Μάνης μπορεί να μοιράζεται ανάμεσα στους Νομούς Λακωνίας και Μεσσηνίας, στην ουσία τους όμως οι κάτοικοι των χωριών και των «αόρατων» οικισμών γνωρίζουν πως είναι Λακεδαίμονες, μπορεί και Δωριείς, αλλά Μανιάτες σίγουρα! Ο δρόμος από την Αρεόπολη κατηφορίζει αποκαλύπτοντας πανοραμικά τον όρμο που βρίσκονται τρεις ανεξάρτητοι οικισμοί. Το Λιμένι, το Νέο Οίτυλο και το Καραβοστάσι. Παρά τη μικρή τους απόσταση δεν πρέπει να κάνουμε το λάθος να ενοποιήσουμε τα «σημάδια» του κόλπου. Το Λιμένι ήταν το επίνειο της Αρεόπολης και κατά συνέπεια το λιμάνι της οικογένειας Μαυρομιχάλη. Το παλάτι του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη έχει αναστηλωθεί και ο τετραώροφος πύργος του υψώνεται επιθετικά στο τοπίο. Ετούτος ο οικισμός παραμένει γραφικός και όμορφος. Δίχως πολλές παρεμβάσεις μοιάζει σαν ζωγραφιά όταν τον κοιτάς από ψηλά. Δίπλα του στο κέντρο του κόλπου βρίσκεται το Νέο Οίτυλο που γεννήθηκε στον 20ό αιώνα και αναπτύσσεται τουριστικά, προσφέροντας κατάλυμα στους ταξιδιώτες. Παραγκωνισμένο στη βόρεια πλευρά φαίνεται το Καραβοστάσι, αλλά η σημερινή του εικόνα σε ξεγελάει. Ετούτος οι οικισμός σαν λιμάνι του Οιτύλου έχει ιστορία χιλιάδων χρόνων και οι βουτηχτάδες λένε πως αρκετοί δωρικοί κίονες ξεπροβάλλουν ακόμα στον βυθό. Μια από τις μη επίσημες ονομασίες του ήταν «Μικρό Αλγέρι», αφού εδώ έβρισκαν καταφύγιο οι πειρατές του Αιγαίου και της Μεσογείου. Πάντως σε ετούτο τον όρμο έκαναν απόβαση τα πλοία στην ατυχή επανάσταση Ορλώφ στα 1770.
Στο «Πέτρινο» καφενείο-παντοπωλείο της κ. Ευανθίας, στον Άγιο Νίκωνα, αξίζει να σταματήσετε
Εξαιρετικά καλοστημένο είναι και το χωριό Οίτυλο πολύ πιο ψηλά. Πριν να περάσει η «Τσίμοβα» (η σημερινή Αρεόπολη) στο προσκήνιομ εθεωρείτο «πρωτεύουσα» της Μάνης. Ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι το Οίτυλο (ή Βοίτυλο) αναφέρεται από τον Όμηρο διότι έστειλε πλοία στον πόλεμο της Τροίας, τον Στράβωνα, τον γεωγράφο Πτολεμαίο και φυσικά τον περιηγητή Παυσανία. Διόλου τυχαίο επίσης δεν είναι ότι απέναντι από το σημερινό χωριό ξεπροβάλλουν τα ερείπια ενός από τα πιο σημαντικά κάστρα της Πελοποννήσου. Το κάστρο της Κελεφάς, υπόδειγμα τουρκικής οχυρωματικής, λένε πως χτίστηκε στα 1670. Όποιος το κατείχε μαζί με τα αντίστοιχα του Πασσαβά, του Πόρτο Κάγιο και της Ζαρνάτας είχε τον έλεγχο όλης της χερσονήσου.
Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ